கயிலாயத்தில் ஒரு நாள்

வாரியார் சொற்பொழிவிலிருந்து..



ஒலி வடிவில் கேட்க இயலாதோருக்காக உரை வடிவில் கீழே:

குடும்பத்திலே மூத்த பிள்ளை கிட்ட அப்பாவுக்கு பாசம்... கடைசி பிள்ளை கிட்ட அம்மாவுக்கு நேசம்.

அவன் ஜேஷ்ட குமாரன் என்று அப்பா சொல்லுவார்... இது கடைகுட்டின்னு சொல்லுவா அம்மா.

ஒன்னு முதலா பொறக்கனும்... ஒன்னு கடசியா பொறக்கனும்... இடபட்டா பொறந்தா என்னைக்கும் ஆபத்து.

ஒரு மந்திரமே வரும்...

"ஓம் பார்வதீ ப்ரிய நந்தனாய நமஹ"

பார்வதிக்கு ப்ரியமான குழந்தை என்று...

சிவபெருமான் அருகிலே விநாயகர் அமர்ந்தார்... தேவியின் அருகிலே முருகப் பெருமான் அமர்ந்தார்...

அப்படி இரண்டு குழந்தைகளும் வீற்றிருக்கிற பொழுது, விநாயகப் பெருமான் தந்தையாரைப் பார்த்து "அப்பா என் காதை தம்பி கிள்ளினான்".

"முருகா! ஏன் அண்ணா காதை கிள்ளினே?"

"இல்லைப்பா, இவ்வளோ பெரிய காது மொரம் போல இருக்குதே"

அண்ணா மந்திரத்திலே ஒரு மந்திரம்
"ஓம் சூர்ப்பகர்ணாய நமஹ"

பெரிய காதா இருக்குதேன்னு கிள்ளிப் பாத்தேன்னாரு.

"முருகா, பிறவிப் பெருங்கடலிலே வீழ்ந்தவர்களுக்கு உன் அண்ணனாகிய விநாயகனுடைய திருவடியாகிய படகைப் பற்றிக்கொண்டால் சீக்கிரமாக முக்திக்கரையை சேர்வதற்கு காற்று எறிவது அந்த கஜ கர்ணம்".

இது மகத்தான தத்துவம். செவி விசாலமாக இருந்தால் காற்றை எறியும்.

"அப்படியாக உன் அண்ணா பெரிய காதைப் படைத்திருக்கிறான். நீ ஃபிரியான காதை கிள்ளினையே ஏன்டா கிள்ளின?"ன்னாரு.

"அப்பா, நீ என் மேலே கோபிக்கற, அண்ணா என் கண்ணை எண்ணி எண்ணிப் பாக்குறான்".

முருகனுக்கு பதினெட்டுக் கண்கள், அந்த கண்களை விநாயகர் எண்ணினார்.

"விநாயக மூர்த்தீ, ஏன் தம்பி கண்ணை எண்ணினே?".

"அப்பா, அவன் என் தும்பிக்கை நீளத்தை மொழம் போட்டுப் பாக்குறான். என் தும்பிக்கை என்ன வேட்டியா சேலையா மொழம் போட்டு பாக்கறதுக்கு? அதனாலதான் கண்களை எண்ணினேன்"னாரு

இப்படி முருகப் பெருமானும் விநாயகப் பெருமானும் அந்த இளமைப்பருவத்திலே ஒருவரை ஒருவர் அணுகி விளையாடுகிறார்கள்

இதையெல்லாம் பார்த்த சிவபெருமான் உமாதேவியாரை கடைக்கண்ணால் பார்த்து "உன் குழந்தைகளுடைய சேட்டையை பாரு"

இந்தக் கருத்தை சிவப்பிரகாச சுவாமிகள்

அரனவனிடத்திலே ஐங்கரன் வந்து தன் ஐய என் செவியை மிகவும்
அறுமுகவன் கிள்ளினான் என்றே சிணுங்கிடவும் அத்தன் வேலவனை நோக்கி
விரைவுடன் வினவவே அண்ணன் என் சென்னியில் விளங்கு கண் எண்ணினான் என
வென்றிடும் பிள்ளையைப் பார்த்து நீ அப்படியும் விகடம் ஏன் செய்தாய் என
மருவும் என் கை நீளம் முழம் அளந்தான் என்ன மயிலவன் நகைத்து நிற்ப
மலையரயன் உதவவரும் உமையவளை நோக்கி நின் மைந்தரைப் பாராய் என
கருதரிய கடலாடை உலகு பெறந்தம் கருப்பமாய்ப் பெற்ற கன்னி
கணபதியை அருகணைத்து அகமகிழ்ந்து கொண்ட களிப்புடன் உமைகாக்கவே


என்று சிவப்பிரகாச சுவாமிகள் அற்புதமாகப் பாடுகிறார்.

இடுக்கண் வருங்கால்

பொதுவாக, திருக்குறள் விளக்கங்கள் ஒரு பத்திக்கும் மேலாக இருக்கும். அதிலும் சில விளக்கங்கள் புரிந்து கொள்ள கடினமாய் இருக்கும்.

இடுக்கண் வருங்கால் நகுக அதனை
அடுத்தூர்வது அஃதொப்ப தில்.

என்ற குறளை நாம் அனைவரும் அறிவோம்.

இந்தக் குறளுக்கு நாம் அனைவரும் புரிந்துகொள்ளும் வகையில் மிக எளிமையான வகையில் வாரியார் விளக்கம் தருகிறார்.

வாரியார் சொற்பொழிவிலிருந்து..



ஒலி வடிவில் கேட்க இயலாதோருக்காக உரை வடிவில் கீழே:


நம்ம வீட்டுக்கு ஒரு விருந்தாளி வருகிறார்...

அவரைப் பார்த்து நாம் ஏளனமாக சிரித்தால் அவர் நாணி அப்படியே போயிடுவார்...

அது போல நம்மிடம் துன்பங்கள் வருகின்றன...

அந்தத் துன்பங்களைக் கண்டு நாம் சிரிப்போமானால் அந்தத் துன்பங்கள் நாணி கோணி நம்ம விட்டு விலகி போயிடும்.

அதத்தான் திருவள்ளுவர் "இடுக்கண் வருங்கால் நகுக"ன்னார்

துன்பம் வர்றபோது சிரிச்சி மகிழ்ச்சியோட இருக்கனும்.

வாரியாரின் நகைச்சுவை

வாரியார் சுவாமிகள், ஒரு கோயிலில் திருவிளையாடல் புராணம் சொற்பொழிவு வழங்கிக் கொண்டு இருந்தார்.

வாரியார் சுவாமியின் சொற்பொழிவு கேட்பவர்கள் மிகக் கவனமாக கேட்பார்கள். ஏனெனில், அரங்கத்தில் அமர்ந்திருப்பவர்களிடம் திடீரென்று கேள்விகள் கேட்பார். எனவே, முன்வரிசையில் அமர்பவர்கள் மிக்க கவனத்துடன் இருப்பார்கள்.

சிவபெருமானின் பெருமைகளைச் சொன்னபடி இருந்த கிருபானந்தவாரியார் திடீரென்று ஒரு சிறுவனை எழுப்பி "தம்பி! தருமிக்கு பாட்டு எழுதிக் கொடுத்தது யாரு?" என்று கேட்டார்.

அப்போது திருவிளையாடல் படம் வெளிவந்திருந்த சமயம்.

அந்த பையன் சட்டென்று எழுந்து "சிவாஜி" என்றான்.

அனைவரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்தனர்.

வாரியார் அனைவரையும் நோக்கி "ஏன் சிரிக்கிறீங்க? அந்தப் பையன் சரியாத்தான் சொல்லியிருக்கான்"

"நீங்க நேருவை நேருஜி -ன்னு சொல்றீங்க, காந்தியை காந்திஜி -ன்னு சொல்றீங்க, அதைப் போல்தான் இந்தப் பையன் சிவாவை சிவாஜி-ன்னு சொன்னான், வடக்கே ஒருத்தரை உயர்வா மரியாதையாய் அழைக்க 'ஜி' சேர்ப்பது வழக்கம் , அந்த அர்த்தத்தில் சிவாஜின்னு சொல்லி இருக்கான் " என்றாரே பார்க்கலாம்.

கூட்டம் வாரியாரின் நகைச்சுவைத் திறமை கண்டு வழக்கம் போல் அதிசயித்து நின்றது.

ரமா உமா கமா

முருகனுடைய மாமிய பரமசிவம் கையைப் புடிச்சாரா?

வாரியார் சொற்பொழிவிலிருந்து..



ஒலி வடிவில் கேட்க இயலாதோருக்காக உரை வடிவில் கீழே:

மூன்று குழந்தைகள் இருந்து அம்மானை (அம்மானை என்பது ஒரு வகை பாடல்) பாடுவதாக கற்பனை உலகத்திலே சஞ்சரிக்கிறோம்.

ஒரு கொழந்த பேரு ரமா, ஒரு கொழந்த பேரு உமா, ஒரு கொழந்த பேரு கமா, கமான்னா கமலாட்சி

ஒரு கொழந்த பாடுது..

(பாடல்)

அந்த முதல் பெண் ரமா சொல்லுது.

"உமா.. உனக்கு தெரியுமா? பரமசிவம்... கெழம்...
அவர் மகன் முருகன்... முருகனுடைய மாமியார் கைலாசத்துக்கு வந்தார்... இந்த கெழவராகிய பரமசிவம் அவளை கையைப் புடிச்சார். முருகனுடைய மாமியார கையைப் புடிச்சார்"

"ஆஹா... முருகனுடைய மாமிய பரமசிவம் கையைப் புடிச்சாரா?"

(பாடல்)

"எந்தப் பத்திரிக்கையிலும் வர்லை.. கைலாயத்துல இப்படியா? இந்த வயசான சிவபெருமான் மகனுடைய மாமியார கையப் புடிச்சாரா? இது உலகத்துக்கு ஏற்குமா?"

மூன்றாவது பெண் நடை மாற்றிப் பாடுறா... யாரு? கமா...

(பாடல்)

"கந்தனது மாமியாகிய மானை கைப்பற்றியது உலகம் ஏற்குமா?" என்று அந்தப் பெண் கேட்டாள்...

கடைசி பெண் சொன்னாள் "ஏற்கும் என்றே மழு... மழு என்றால் மான்... மழுவதனை ஏந்தி நின்றார் அம்மானை!"

உண்டேன்! உண்டேன்! உண்டேன்!

வாரியார் சொற்பொழிவிலிருந்து..



ஒலி வடிவில் கேட்க இயலாதோருக்காக உரை வடிவில் கீழே:

ஔவையார் ஒரு சமயம் மதுரையிலே பாண்டியனுடைய அரண்மனைக்கு திருமணத்துக்கு போனார்.

அங்க இருக்குற காவல்காரர்கள் எல்லாம் விவேகம் இல்லாதவர்கள். ஔவையாரை, பழுத்த ஞானக் கிழவியை, உள்ளே அனுமதிக்கவில்லை.

"போ வெளியே! கெழவிகளுக்கெல்லாம் இங்கே என்ன வேலை!"

அவர் தமிழ் பழம்! ஔவையார் ஒன்னும் சொல்லலை. "நல்லது"ன்னார்.

மாலை நேரத்திலே புலவர்களெல்லாம் ஔவையாரைக் கண்டு "அம்மா! பாண்டியர் வீட்டுக் கல்யாணத்துக்குப் போனியே சாப்பாடெல்லாம் எப்படி இருந்தது?"

"வடை, பாயசம், லாடு, ஜாங்கிரி, குலோப்ஜான், ரொம்ப உயர்வாய் இருந்திருக்கனுமே?"

"நீங்கதானே எங்களுக்கெல்லாம் தலைமை! தமிழ்த் தாய்!" என்று புலவர்கள் கேட்டார்கள்.

ஔவையார் சொன்னார் "உண்டேன்! உண்டேன்! உண்டேன்!"

என்னா உண்ட?

(பாடல்)

"புலவர்களே, பாண்டியராஜா தமிழ் மன்னரு, தமிழ் புலவர்களை ஆதரிக்கின்றவரு, செந்தமிழ் நாட்டுச் செம்மல்! அவர் வீட்டுக் கல்யாணத்துலே நான் எப்படி உண்டேன்?"

(பாடல்)

"மூன்று உண்டேன் ஒன்றே ஒன்று உண்டிலேன்"ன்னாரு.

"நெருக்குண்டேன், தள்ளுண்டேன், நீள் பசியினாலே சுருக்குண்டேன், சோறுண்டிலேன்!"

புலவர்களெல்லாம் சிரித்துக் கொண்டார்கள்."ஔவையாருக்கே இந்த கதியா"ன்னு.